No more…
Ik staar voor me uit en zie de regendruppels tegen de ramen vallen. De ene druppel zoekt de andere op en samen vormen ze een kleine stroom die van boven naar beneden glijd. Samen vormen ze een geheel, brengen ze beweging. Het alarm gaat af op mijn telefoon en ik check weer in. Elk uur check ik in. Dan vraag ik mijzelf: Hoe voel ik me, in welke energie zit ik?
Bij de laatste check voelde ik de ‘regendruppels’ over mijn wangen rollen. Verdrietig. Ik voel me verdrietig.
Zonder te oordelen, te veroordelen, streng te zijn voor mijzelf of het weg te duwen, stel ik mijzelf de vraag. ‘Waarom ben ik nu verdrietig? Waarom komt dit nu naar boven?’
Ik zet de intentie om los te laten, wat ik los mag laten. Ik zeg het op papier. Zodra mijn pen het papier raakt begin ik te schrijven. Er verschijnt een lijst met namen van mensen die mij hebben geraakt, pijn gedaan, gekwetst.
Pagina’s vol. Het vloeit uit mijn pen zonder dat ik nadenk. Namen waar ik al jaren niet aan heb gedacht. Er is nog heling nodig daar.
Inmiddels weet ik na vele jaren kennis opgedaan te hebben, dat ik degene ben die mijn leven creëert. Mijn energie, waar ik sta, waar ik mijn aandacht aan geef en welke emoties en gedachten ik hierbij heb, creër ik en niemand anders.
Deze mensen, deze namen, lichten de rode draad die door mijn leven heeft gelopen op en wijzen mij op een stuk dat licht, aandacht en liefde nodig heeft.
Ik herhaal de woorden die zij tegen mij gezegd hebben en ik zie dat het papier vlekken krijgt. Auw…
Wanneer de pen stopt en ik ervan diep ademhaal voel ik mij lichter. Ik jank nog even goed en loop naar de spiegel in de badkamer. Ik zie een moe koppie, maar wel een koppie met meer rust in haar snoet.
Er rest mij nog 1 ding om te doen.
De energie zit nu in het papier. En de energie mag nu transformeren naar iets anders, iets lichters. Ik verbrand de woorden, het papier en laat los.
Dit weekend staat in het teken van loslaten, self mastery, zelfliefde. We hebben ze allemaal, die stemmetjes van mensen die op de achtergrond klaarstaan om hun zegje te doen. Ik was me van sommige stemmetjes niet bewust.
Ik herhaal nog eens wat zinnetjes die mij een half uur geleden zo verdrietig maakten. De stem in mijn hoofd is die van miss Piggy. Ja de muppet. En ik herhaal ze. Ik grijns. Wat een onzin. Dit is zo niet waar. Miss Piggy heeft gelijk.
De lading is eraf. Los. Niet meer. No more.
Ik pak mijn notebook weer op en begin weer te schrijven.
Het alarm gaat weer af. Ik check in. Hoe voel ik mij?
Kalm, lichter…
#emoties #loslaten #zelfliefde #groei #zelfreflectie #vibrations #journaling
