Ik wist dat het uitgezonden zou worden. Ik wist alleen niet wanneer en wat er precies uitgezonden zou worden.
Ik wist ook niet wat ik ervan zou vinden. Ik wist wel dat ik een keus had. Kijken of niet kijken.
Maar wat er gebeurde was iets compleet anders. Het bracht me in gedachten terug naar een heel andere situatie. Naar een telefoontje dat ik ooit jaren terug kreeg van mijn broer, terwijl ik aan de ‘crewborrel’ zat op het dakterras van ons hotel in Havana. Ik vloog toen nog.
Dat specifieke telefoontje wees me ook op een programma dat uitgezonden werd, maar daarin was ik niet degene die op tv verscheen. De hoofdrolspeler in dat programma was wel, net als in de uitzending van 2 dagen geleden, een persoon die in een wereld leefde waarin grenzen overschrijden en angst inboezemen heel ‘normaal’ was.
‘Heb je het gezien?’ was de vraag. Mijn antwoord daarop was simpel. ‘Nee, ik zit in Havana’.
Ik had de mogelijkheid om terug te kijken, maar ik durfde dat niet alleen. Wat als er een deksel van een potje af zou knallen waar ik zo niet aan toe was? Wat als ik al die emoties die ik niet meer wilde voelen, weer ging voelen?
En toch heb ik toen teruggekeken. Met een bonzend hart en zweethandjes. De woede kwam inderdaad weer boven. De tranen, de pijn. Alsof het me weer overkwam. Ik had spijt.. dat had ik niet moeten doen.
Nu, jaren later, na vele waardevolle lessen te hebben geleerd, weet ik, dat ik juist doordat ik door die emoties heen was gegaan er een stuk heling eindelijk had kunnen plaatsvinden.
Twee totaal verschillende ervaringen en herinneringen, bleken toch gelinkt te zijn aan elkaar. De angst om te kijken naar wat er aan residu aan emoties nog zat was die link.
Deze keer was mijn optie om te kiezen een bewuste. Niet zozeer om het weer mee te maken, maar juist om te voelen wat er nog naar boven mocht komen.
Ik heb gisteravond gekeken. Alleen. Ik zag mijzelf, ik zag hoe ik handelde, ik zag wat een kracht en kalmte ik had gecreëerd in een zotte situatie. En er plofte geen deksel van een onbekend emotie potje. In plaats van de betekenis die aan de overval was gegeven dat ik het slachtoffer was, voelde ik het shiften. Ik was de kalmte in de storm. Ik ben de kalmte in mijn storm. En dat geeft mij vrijheid en koppelt mij los. Door een nieuwe betekenis te geven aan dezelfde gebeurtenis.
Ik ben trots. Dat stuk en het oude stuk zijn geheeld.
Ja, ik was op tv. En ik heb het gezien.
( de foto is van de avond op het dakterras. Die had ik nog… van 2010)
#groei #heling #zelfreflectie #zelfliefde #zelfvertrouwen #emoties #herinneringen #betekenis
