Al van kleins af aan, voelde ik, ‘doorzag’ ik en geloofde ik in meer dan dat ik kon zien of verklaren. Ik was een ‘weter’ en observator. Ik ‘zag’ het wanneer dingen niet rijmden. Ik kon niet uitleggen hoe, maar ik voelde het wanneer er iets of iemand niet ‘klopte’.
Dat werd me niet altijd in dank afgenomen, want ‘doorzien’ snijd keihard door verhaaltjes heen. Zo kwam ik nogal eens in ingewikkelde situaties terecht, die om eerlijk te zijn heel vaak ruk eindigden. Met als resultaat dat ik steeds minder sprak over of durfde te geloven in wat ik zag , wat ik voelde en wat ik zeker wist en ik mijn ‘veilige’ plek tussen mijn mensen innam. Mijn intuïtie, mijn weten en zien werd uitgezet.
Mijn gecreëerde nieuwe ik gebruikte allerlei vluchtroutes. Pleasen, aanpassen, teveel drinken en te veel of te weinig eten. Ik was half aanwezig in mijn leven.
Dit heb ik jaren volgehouden, totdat de scheurtjes kwamen. Scheurtjes in de onechte ik. Scheurtjes in mijn lulverhaal dat ik deelde met mezelf en iedereen die het maar wilde horen.
Resultaat: Huilbuien, paniekaanvallen, burnouts. You name it.
Steeds als ik werd gewezen op of in aanraking kwam met mensen die anders in het leven stonden, spiritueel, emotioneel en energetisch gezien, borrelde dit omhoog. Onbewust werd er iets bij me aangeraakt waardoor de slapende, maar van binnen wetende en ziener Dani werd wakker geschud.
Ik kreeg weer informatie door en ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Angstig werd ik. Heel angstig. Mezelf zijn betekende voor mij dat er ellende van kwam.
Verdoven, wegdrukken, negeren…
Nu, jaren later, na doing the inner work (veel loslaten, opruimen, accepteren en omarmen) heb ik het ‘zien’ en ‘weten’ weer toegelaten en krijgt het meer en meer een prominente plek in mijn leven en in mijn werk. Het ontwikkelt zich, net als ik en het groeit. Het leert me steeds meer over wie ik ben en waar ik vet goed in ben. Ik heb geleerd wanneer het ingezet mag worden, dienend en wanneer het beter is om te observeren.
Zijn er soms nog in your face momenten? Hell yes! Zie ik of verhalen die verteld worden of dat situaties die vertaald worden niet kloppen? Jazeker. En dit is echt niet altijd fijn. Maar als ik terugkijk naar die momenten, dan is er altijd, maar dan ook altijd beweging gekomen in iets of iemand. Een movement in energie, confrontatie ofwel een liefdevolle schop onder de kont.
En het mooiste van alles? Ik dacht altijd dat het een vloek was, maar het is een gift. Het maakt mij mij. Het hoort bij me, all of it. Geen uitleg nodig.
Dit noem ik mijn Goddess Power. Ik weet nu dat ieder mens zijn of haar unieke gaven, eigenschappen en power heeft. Het zit van binnen. Wanneer je het eruit laat komen, trust me, the fun starts. Je leert jezelf op een hele nieuwe manier kennen.
Binnenkort ga ik in een waanzinnige workshop mijn kennis met je delen. Hoe stap je in je Goddess Power? Wie ben je echt? Wat staat er in de weg?
I’m so excited!!
Stay tuned…
